چرا هی خودمان را گول می‌زنیم؟ چرا هی منتظر یک روز خوب و یک اتفاق خوب و یک آدم خوب هستیم برای زنده زندگی کردن؟ رک و راستش این است که هیچ روز خوبی در راه نیست که برسد، روزگار به همین بی‌رحمی ادامه خواهد داشت و ما هی سنگینی ِ افسوس این آرزو و آن رویا را با خودمان حمل می‌کنیم. این "یک روز خوبی" که روی خیالاتمان چتر انداخته به درد تبلیغات تلویزبون می‌خورد که همیشه همه چیز سر جای خودش در بهترین حالت ممکن است. گول ِ یک روز خوب ِ آخر تمام داستان‌های کودکی را نخوریم. هیچ روز خوبی هیچ کجای این کائنات منتظرمان نیست که بعد از رسیدنش یک نفس عمیقِ بلندِ کشدار بکشیم و بگوییم آخیش تمام شد ! از حالا به بعدش زندگی می‌کنم ! راست ِ راستش این است که ما هیچ وقت نمی‌رسیم، مگر نه اینکه بارها بعد از فتح یک قله ، قله‌ی بزرگتری سر راهمان سبز شده؟ روزگار پروانه‌ای بی‌غم و بی مشکل و بی‌سختی سراب است. ما باید هی جان بکنیم و با چنگ و دندان از این قله‌های نافرم بالا برویم و بی‌رحمانه هُلمان بدهند و سُر بخوریم و دوباره با نا امیدی بالا برویم که شاید روی قله امیدی را فتح کنیم و یک جور خوبی منتظرمان باشد، که نیست! شاید هم باشد، ولی انگار هر خوبی یک وجه بد دارد که همیشه غالب است، هر خوبی یک روی بد دارد که به محض دستیابی روی تمام ذوق و شوق‌های قبلی ـمان را خط می‌زند. در نهایت هم جز فتح قله‌ی بزرگتر بعدی چاره‌ای نیست. زنده زندگی کردن را به فردای هیچ روز خوبی که نمی‌رسد حواله نکنیم، کسی چه ‌می‌داند، شاید مفهوم زندگی لا به لای همین نا امیدی‌ها و نرسیدن‌ها باشد ...

[1]

دانلودانه ...

اگر چه بغض ابرهای سمج سخت و نفس گیر / بیا  اشکاتو  نذر شونه‌ی من کن ، نگو دیره ...