فقط کافیه یکی همین الان وارد اتاق من بشه! یه اتاق سه در چهار بی حد و اندازه شلوغ که هر گوشه‌اش یه چیزی ولو شده! یه سری کاغذ و مقاله و پوشه و ده دوازده تا خودکار و مداد و ماژیک که بدجوری بوی پایان نامه و استاد میده، دو تا لیوان خالی کنار تخت، یه رمان که از 924 صفحه‌ 209 صفحه‌اش علامت گذاشته شده، کلداکس و دیفن هیدرامین هفته پیش، لباسایی که واسه اتو کردن روی صندلی تلمبار شدن، لپتاپی که باز مونده و همیشه hibernate ، دوربینی که واسه پیک نیک فردا قراره شارژ بشه، کشویی که نه بسته است نه باز، سشواری که نمیدونم از کی به پریز وصل مونده، سطل زباله‌ای که پر شده، چوب لباسی لُختی که پشت در جا مونده، تقویمِ رومیزی که ورق نخورده، تختی که شبیه هر چی هست جز تخت و هر کارایی داره جز اون کارایی که باید داشته باشه، کیک خام توی فر که زیر نگاه‌های چپ چپ مامان در این وقت شب داره پف میکنه، آینه قدی پر از لک و غبارِ پشت کمد که شاهد یه دنیا کارهای نصفه نیمه‌ی صاحبشه. آدمیه دیگه یه وقتا هنگ میکنه! منم هنگم، قاطی‌ام، گُمم! اولویت کارامو گم کردم، خودمو گم کردم. نمیدونم چی میتونه منو از این رخوت و این همه اینرسی دربیاره، شارژم کنه، هندلم کنه، هُل ـم بده تا روشن بشم... الان بی‌دلیل وسط این حجم هردمبیلیسم (!) اومدم پست گذاشتم که چی؟ که هوار هوار من هنگم، قاطی‌ام، گُمم ؟!

وسط مرداد و تیغ آفتاب سرما خوردم. فین‌فین کنان و سرفه کنان سوپ میخورم. مامان میگه به خاطر مسافرت و دو آب و هوا شدنه، بابا معتقده واسه اینه که همه‌ش روبروی کولر بودم، دوستام میگن به خاطر اینه که زیادی نشستم پای ترجمه و تایپ پایان نامه. و من با خودم فکر می‌کنم هیچ کدوم نمی‌دونن که من چند وقته شب‌ها خواب‌هایی از جنس ترس‌هام می‌بینم، ترس‌هایی که در حد خواب و خیال هم تاب و توانِ تحمل کردنش رو ندارم، ترس‌هایی که زورم نمیرسه ازشون فرار کنم، ترس‌هایی که روز به روز هی به حقیقت نزدیک‌تر میشن هی ترسناک‌تر میشن، ترس‌هایی که کنه‌وار به ضمیر ناخودآگاهم چسبیدن، ترس‌هایی که وسط روزمرگی تابستونی یهو با یه جمله، با یه نگاه، با یه حرف، با یه تلنگر؛ مشتعل میشن و به آتیش میکشن، ترس‌هایی که بی‌هوا زیر پای آدم رو خالی می‌کنن و هُل ـم میدن سمت چاهی که ته نداره ...

[1]

به خدا پروانه‌ها پیش از آنکه پیر شوند، می‌میرند ...

سید علی صالحی

| امسال برعکس پارسال که کلی پیگیر بودم و توی تابستون یه عالمه واسه خودم تنش درست کرده بودم که اگه نشه چی؟ این تابستون از همون اولش با خودم گفته بودم به درک که نشد، بالاخره یه چیزی میشه دیگه! به خودم قول داده بودم جلو جلو غصه نخورم و واسه اتفاقی که پیش نیومده زانوی غم بغل نگیرم و یه مسئله به این کوچیکی رو الکی گنده ش نکنم! اونقدری هم سال قبل به خاطرش اذیت شده بودم که اصلا حوصله نداشتم بهش فکر کنم و خود آزاری کنم! راستش این که اصلا  امیدی هم نداشتم و خودمو آماده کرده بودم که نشه و هیچ پیگیرش هم نبودم. تا اینکه امروز صبح روی سایت دانشگاه خیلی اتفاقی چشمم خورد به لیست خوابگاه دختران واسه ترم مهر ماه، واسه اینکه ببینم قیمت‌های خوابگاه‌های خصوصی و دولتی چه تغییری کرده اونو دانلود کردم و داشتم میخوندمش که شماره دانشجویی رُندم وسط اون همه شماره دانشجویی بهم چشمک زد! اصلا باورم نمیشد توی ترم 5 ارشد خوابگاه دولتی بهم تعلق بگیره چه برسه به اینکه با شرط معدل بتونم برم بهترین خوابگاه، واقعا چندین بار همه چیو چک کردم، تاریخ، شماره دانشجویی‌ام، سال تحصیلی و همه چی رو، تا باورم بشه امسال دیگه قرار نیست با یه چمدون برم یه شهری که هیچ سر پناهی اونجا ندارم و پر از استرس و اضطرابم و نگاهِ مزخرف نگهبانی و اون مسئول خوابگاه فلان فلان شده رو تحمل کنم و کف سالن ورزشی وسط دروازه بخوابم تا حضرات لطف کنن، منت بذارن، وقت کنن حقمو بدن! شما رو نمی‌دونم ولی توی زندگی من همیشه همینطوری بوده، همیشه وقتی دغدغه چیزی رو داشتم و حرصش رو خوردم و غصه ـشو کشیدم نشده که نشده و منم توی همون غم موندم و سنگینی ـش رو با خودم حمل کردم! و وقتی فاز بی‌خیالی مطلق برداشتم و اولش رو با یه به جهنمِ غلیظ شروع کردم، بی دردسر بهترینش نصیبم شده. کاش زورم برسه یه بی‌خیالی مطلق واسه این زندگی‌ام جور کنم، که هر صبح هر صبح با یه حس ترسی که در من نهادینه شده چشم باز نکنم ... که هنوز چشم باز نکرده از خودم نپرسم اگه نشه چی دختر؟ اگه نشه؟ کاش بتونم یه به جهنم غلیظ نثار این زندگی کنم و راحت شم ... راحتِ راحتِ راحت ... | 

 دا را را رام ... قالبِ جدیدِ دلبرم کاری هست از مستر ف.شین صبور و خوش اخلاق و زیادی جوون :)

تو همیشه دیر رسیدی، اونقدر دیر که‌ حرفام از دهن افتاده، اونقدر دیر که همه چی سپری شده و ازش یه ماضی بعید به درد نخور به جا مونده، اونقدر دیر که حالا حرف زدنِ منو گوش دادن تو مضحکانه‌ترین کار دنیا شده، تو انقدر دیر کردی که همه چی تموم شده،منم تموم شدم... بعد تو هی پرسیدی چرا ساکتم؟ چرا حرف نمی‌زنم؟ خودت بهم بگو، شخم زدن اون حجم اتفاقاتی که نبودی و افتاد، نبودی که برات بگم حالا چه فایده‌ای داره؟ همیشه فکر کردی از سر غرورمه‌ که بهت چیزی نمیگم، هی فکر کردی باهات رو راست نیستم و دلخور شدی ولی هیچ حواست نبود که حرفها هم تاریخ انقضا دارن، که اگه به وقتش گفته نشن کپک می‌زنن، بو می‌گیرن، می‌گندن. خودت بهم بگو قراره با این همه حرف منقضی شده چیکار کنی؟ چیکار کنم؟