[ساعاتی پیش]

مامان : یکتا الان شام بیارم ؟

من در حال درس خوندن : مامان من میل ندارم، شماها بخورید.

مامان : ع ! ناهارم نخوردی که !

من : آره ! معده‌ام درد گرفته. سنگینم اصلاً. چیزی نخورم بهتره.

مامان : خب پس بیا شام !

من : مامانم من میل ندارم ، نوش جان.

مامان : عدس پلوی ظهر هم برات کنار گذاشتم با ته دیگ سیب زمینی، پاشو بیا...

من : الان نمیخورم، باشه حالا آخر شب گشنه‌ام شد میخورم، ممنون.

مامان اشاره به برادرم : پاشو برو خواهرتو صدا کن بیاد شام !

من : :|

مامان اشاره به بابام : پاشو برو دخترتو صدا کن بیاد شام !

من : :|

مامان : یکتاااااااااا بیااااااااااااا شااااااااااااااااااااام ! سرد شدااااااااااا !

من : [ خیره شدن به دوربین]

 جولیک

چون اگه شام نمی‌خوردم مامانم کلی غصه می‌خورد که وای این دختره ناهارم نخورده، شامم نخورده، لاغر میشه زشت میشه، گشنه تشنه داره درس می‌خونه، سرش درد می‌گیره، درس رو نمی‌فهمه، امتحانشو بد میده، می‌افته، مشروط میشه، درسش طول می‌کشه، دیر‌تر شاغل میشه، دیرتر ازدواج می‌کنه، کلاً بدبخت میشه، نابود میشه :)) دیدین که ؟ مامانا بلدن تا ته همه چیز غصه بخورن. به همین دلیل منم به زور رفتم شام خوردم. هر چند الان گلاب به روتون دارم بالا میارم ولی مامانم غصه‌مو نمی‌خوره.

[آیکون چایی نبات بخورم بشوره ببره ]

[1] 

درسته ته تغاری‌های خونه رو همه بیشتر دوست دارن ولی مامانا با حضورِ اولین بچه‌هاشون مامان شدن و حسشو تجربه کردن :) پرچم بچه اولا همیشه بالاست!

شبُ روزت همه بیدار که آید شاید،

کور شد دیده بر این کوره ره ِ شاید ها!

شاید -اِی دل- که مسیحا نفست آمد ُ رفت!

باختی هستی خود بر سر می‌آیدها ...

حسین پناهی

قبلاًتر‌ها که دلت زود به زود برایم تنگ میشد همه چیز بهتر بود، دوست داشتنت پُر رنگ بود، دیده میشد. لازم نبود خانم مارپل‌وار دنبالش بگردم تا پیدایش کنم. همین که سر می‌چرخاندم لبخندت گیرم می‌انداخت. آخ که هی ساعت‌ها جفت می‌شدند و من مدام تو را به رخ دنیا می‌کشیدم. اصلاً همه جا بودی، در بودن و نبودنت هم بودی، داشتمت! حالا اما مدت‌هاست که نیستی، که ندارمت، گم شدی یا گمت کردم؟ شاید دوست داشتن نسبی باشد. باید طوری که طرفت دوست داشتن را می‌بیند، دوست داشتن را ببینی و آنگونه که می‌خواهد دوستش داشته باشی. بیخود که اینهمه آدم بعد از اولین جرقه‌های دوست داشته شدن تغییر ذائقه ندادند. می‌بینی طرف از شدت تیسان فیسان بودن پلو خورشت هم با چاقو و چنگال می‌خورده حالا اما غذای مورد علاقه‌اش کلپچ است با یه پرس سیرابی اضافه! یا مثلاً طرف در عمرش سمت کتاب خواندن نرفته بعد یکباره برای دوست داشتن و متقابلاً دوست داشته شدن بین آل‌احمد و شاملو و حافظ و مولانا و فروغ می‌لولد! همین است دیگر، آدم‌ها بلد ِ راهی می‌شوند که رفته‌اند، بعد از این همه وقت تو بلد ِ راهِ دوست داشتنم نشدی بی‌انصاف ؟                                        

                                                              مردِ راهش نبودی لابد...

" گندم بانو "

اولین بار که تنهایی رفتم بانک 17-18 سالم بود، در که باز شد و باد خنک کولر توی صورتم پاشید، یهو فهمیدم نمی‌دونم قدم بعدی چیه! قیافه‌ی همه جدی و لباس‌ها رسمی و هر کسی مشغول به یه کاری بود. مات و مبهوت وسط بانک بهشون زل زده بودم! توی اون شلوغ پلوغی و عجله و بدو بدو کی حواسش به یه دختر با کفش اسپورتِ سفید و شلوار جین بود که از قضا هنگ کرده و در حالت چالش مانکن طور هم مونده ؟ توی همین وضعیت یکی منو دید. گیج و گنگ بودنمو فهمید. یه آقای پیری که سینی چای تو دستاش بود اومد سمتم، انگار که دیدن یه آدم مات و مبهوت وسط بانک خیلی هم طبیعی باشه باهام رفتار کرد و کلی بهم کمک کرد. واسه ثبت نام کارشناسی هم که رفتم دانشگاه عین اوسکول ها رفتم توی اولین صفی که دیدم وایستادم :دی. بعد از کلی معطلی فهمیدم اصلاً ثبت نام رشته من اینجا نیست!!! خب اولین بار بود میومدم دانشگاه، نه کسی رو می‌شناختم و نه جایی رو بلد بودم. روز ثبت نام بود و شلوغ! از راه رفتنم هم میشد فهمید که چقدر طفلکی‌ام و سرگردون. این بار هم یه آقایی سینی چای به دست ولی تُپلی و با سبیلِ هیتلری جلوم سبز شد و بدون اینکه ازش کمکی بخوام، کمکم کرد. دمش گرم! دَم همه اونایی که بقیه از بالا بهشون نگاه می‌کنن ولی خودشون خاکی‌اند و بی‌منت و چشمداشت و دلی به آدما کمک می‌کنن و دل گرمت می‌کنن، گـــــــــرم. یادش به خیر مدرسه، تا دل‌درد می‌شدیم دوا درمونمون چای نبات‌های خانم الف بود توی آبدار خونه، توی اون استکان‌هایی که همیشه‌ی خدا بوی وایتکس می‌دادن! ولی مگه می‌شد زیر نگاهِ مهربون و قربون صدقه بروش چای نبات رو داغ‌داغ نخوری و دلت خوب نشه و زبونت نسوزه ؟ بیا بیشتر حواسمون بهشون باشه به اونا هم نه، به خودمون، به لحنمون، به مدل نگاهمون، به اینکه اصلاً کی گفته حق داریم از بالا بهشون نگاه کنیم؟ کی گفته ما برتریم؟ بهتریم؟ حواسمون باشه همیشه که قرار نیست یه پشتِ میز نشین با کلی دَک و پُز و مدرک و دفتر دَستک و تازه با کلی ادا اطوار به دادمون برسه. هوم ؟

خیلی اهل رادیو گوش دادن نیستم. یعنی کلاً ترجیح می‌دهم خودم انتخاب کنم که چه می‌خواهم بشنوم تا مجبور باشم و یکی من را محدود کند که چه گوش بدهم. این است که از آخرین باری که به طور ارادی رادیو گوش دادم سال‌ها می‌گذرد. برنامه "اینجا شب نیست" بود و آن شب بعد از پخش صدا و خواسته‌های شنوندگانِ عزیزِ برنامه که آهنگ‌های درخواستی از فلان خواننده‌ی محبوب کشور را هوس کرده بودند ، مجری برنامه لجش درآمده و گفته بود : " آدم باید سلیقه اش رو پرورش بده ، سطح انتظاراتشو بالا ببره ! زشته بعد این همه سال رادیو رو در حد آهنگ درخواستی می‌بینید ! دهع ! " حالا من کاری ندارم که هنوز که هنوز است در تاکسی محکوم به شنیدن آهنگ‌های درخواستی ملت هستیم ولی حرف آن شب مجری خیلی خوب بود ، آنقدر خوب که می‌شود همه جوره در زندگی بسطش داد. این که من یک زمانی با رمان پریچهر م.مودب پور به پهنای صورت اشک ریختم و عاشق و شیدای آن شخصیت شوخ طبع هم شدم و از قضا در به در سریال‌های کُره‌ای هم بودم و وبلاگ بیچاره‌ام کپی پیست یک سری اشعار و متون چرت بود نشان می‌دهد سلیقه‌ام تغییر کرده و سطح انتظاراتم از خودم بالاتر رفته است. هر چند هنوز کتاب های زیادی هست که نخوانده‌ام ، فیلم‌های زیادی هست که ندیده‌ام و نیمه  سقراطی هنوز به ایده‌آل من نرسیده ولی از من قبول کنید که برای کتاب خوان شدن ، فیلم باز شدن ، بلاگر شدن ، عاشق شدن ، خرید کردن ، معاشرت با آدمها و حتی طبع غذایی هم لازم است سلیقه و سطح انتظاراتمان را رشد بدهیم. خوب‌ترین‌ها را بخواهیم ، ببینیم ، بشنویم و انتخاب کنیم. مفید و مختصرش این که آدم باید برای خودش حریص باشد ، به کم قانع نشود. پس لطفاً حریصِ خودتان باشید.

[1]

شماها را نمی‌دانم ولی من اگر هفت سال پیش بلاگر نمی‌شدم و با شما دوستان مجازستانی تعاملی نداشتم حتماً مثل خیلی‌ها در همان لِوِل می‌ماندم و هی با اشک م.مودب پور می‌خواندم و هی سریال کُره‌ای می‌دیدم و هیچ وقت لذت ِ نوشتن و خواندن نصیبم نمیشد. آخر اگر شماها نبودید من از کجا یاد می‌گرفتم خوب خواندن و خوب دیدن و درست فکر کردن یعنی چه ؟ چطور فیلسوف بازی در می آوردم ؟ از کجا یک فیلم باز حرفه ای پیدا می‌کردم تا قربانش بروم ؟ دلبری دخترانگی را می‌فهمیدم ؟ بلدِ دیدنِ برق چشمهایتان از پشت مانیتور میشدم ؟ اصلاً باور می‌کردم کیسه ی گردهای جادویی وجود دارد ؟ 

 شمام هستین؟

و اگر بر تو ببندد همه ره ها و گذرها

ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند

حضرت مولانا

| یه ویروس با اصل و نسب و با کمالاتی وارد خونه شده بعد انقدر فهم و درک و شعورش بالاست که تقسیم وظایف کرده هم خودش به کارهاش برسه هم ماها ، به یه طریقی همه راضی باشن خلاصه‌. اینجوری که کلاً آبریزش بینی و محدوده تنفسی رو به من سپرده ، بدن درد و کوفتگی رو به برادرم محول کرده ، گلودرد و سرفه هم به مامانم واگذار شده و نهایتاً سردردش هم با پدر گرام هست ، خیلی شیک و مسالمت آمیز همه با هم کنار اومدیم. گفتم خلاصه در جریان باشید یه همچین ویروس خانواده دوستی هم اومده به نفعتونه باهاش راه بیایین !  |