همه ، همیشه ، همه جا حتی صوری و به صرف کلام ، معتقدند که قضاوت کردن اشتباه است. اشتباه‌تر می‌دانی چیست؟! این که قضاوت اشتباهت را بیان کنی ، به واژه بکشی و خواه ناخواه آن را به ذهن بقیه تزریق کنی! نمی‌دانم چه کسی ، کجا ، چه موقع ، برای چه در گوش ما دخترها پچ پچ کرد و از پسرها بد گفت! که فلان‌اند و بهمان... که از آن موقع هر خوبی دیدیم گذاشتیم به حساب بدی‌های نکرده‌شان! که هی گارد گرفتیم! که بدی‌هایشان را هی بولد کردیم و این خوبی و مردانگی‌ها فراموشمان شد... بیا یادمان بیاید که در تاریکی غروب‌های زمستان دُز مردانگی‌اش آنقدری بود که تاکسی را برای دخترها بگذارد و خودش برود سراغ ماشین‌های شخصی ؛ در ترمینال آنقدر حواسش بود که بی هیچ حرفی ، چمدان سنگین‌ات را روی هوا بلند کند ؛ به قدری قابل اعتماد بود که بتوانی حرفت را بدون ترس بزنی... ؛ آنقدری مهربان بود که پروژه‌اش را با تو نصف کند ؛ و شاید در دنیای مردانه‌اش آنقدری تنها بود که سنگ صبور خطابت کند ؛ و حتماً آنقدری از احساسات سر در می آورد که نگران ِ نگرانی‌هایت باشد ؛ و من خودم دیده‌ام ذوق و قریحه‌اش را چنان روی واژه‌ها سُر می‌داد که انگار واژه‌ها جادو شده باشند ، سحر شده باشند... بی‌انصافی‌ست دنیای مردانه را تا این حد زمخت و بی‌روح بدانیم ، بیا مومن باشیم به رنگی رنگی بودن ِ این دنیای مردانه که برایمان سیاه ترسیم کرده بودند ...
