| یکی از مشکلاتی که من با پدر گرام دارم اینه که ایشون موقع تلویزیون دیدن بلند‌بلند فکر میکنه، نظر میده، پیش بینی میکنه، تحلیل میکنه، روندِ وقایع و اتفاقات رو زیر سوال میبره و حتی در مواردی پیشنهادت و انتقاداتی رو به نویسنده و کارگردان ارائه میده و اصلاً هم فرقی نداره اخبار باشه، فیلم باشه یا مستند یا حتی راز بقا! اینجوریه که من میخوام سرمو بکوبونم به تلویزیون و اغلب ترجیح میدم تنها و با لپتاپ فیلم ببینم و اخبار رو هم از طریق سایت‌ها دنبال کنم. جالبه بدونید برعکس این مشکل رو با یکی از استاد راهنماهام دارم و همینقدر کلافه میشم! تصور کنید با لپتاپ، شامل یه سری دیتا و چند تا برنامه واسه تحلیل داده‌ها و یه سری مقالات مرتبط و در واقع با کلی پارامتر متغییر میرم دفترش و بعد از توضیحات من چنان سکوتی حاکم میشه که قابل تصور نیست، بله درست حدس زدین ایشون دارن با خودشون حرف میزنن و فکر میکنن و فی‌الواقع بنده در نقش ـم! بعد از دقایقی سکوت محض یهو یه سوال بی فاعل و مفعول از من میپرسه که مثلاً اون چی شد؟ منم از سر ناچاری با یه لبخند ملیح از سر حرص، بُـز وار فقط نگاهش میکنم که دِ آخه چی، چی شد؟ وجداناً رواست که حرفهایی که باید بلند بگید رو توی دلتون میگید و حرفهایی که باید توی دلتون بگید رو بلند میگید ؟ گرفتار شدیم ... | 

واقعنی خجالت نکشیدید منو به عنوان پیشکسوت مجازستان به چالش مساحت زیست دعوت نکردید؟ نوچ‌نوچ‌نوچ :| به نشانه اعتراض خود جوش شرکت کردم :دی  اینجا