جدا از هر دین و
مذهبی آدم‌ها به سمت و سوی انسانیت جذب می‌شوند و یکی از جملاتی که به نظرم
انسانیت را در حد خودش تمام کرده، این است که «هر چه را که برای خود نمی‌پسندی
برای دیگران هم مپسند» ولی نمی‌دانم چرا هیچ کسی هیچ کجا نگفته است که آن چیزی را
که برای دیگران میپسندی برای خودت بپسند یا نپسند؟! و دغدغه‌ی این روزهای من پاسخ
به جواب همین سوال است. نیمه‌ی سقراطی وجودم بعد از کلی آنالیز و تحلیل و یادآوری
سه ماه قبل که جایگاه فردی را تایید کرده و به نظرش خیلی هم خوب آمده بود، نهیب می‌زند
که بپسند چون قبلاً بدون هیچ پیش فرضی آن جایگاه را تایید کردی! اما امان از نیمه‌ی سیبی وجودم که این روزها حسابی سرکش شده و برای هر دلیلِ سقراطی یک جور بهانه‌ی
نیمه سیبی می‌تراشد و تا می‌تواند می‌تازاند و راستش را بخواهید معتقد است آن
جایگاه برایش زیادی کم است. نمی‌دانم توقعش بالا رفته یا غرورش سر ریز شده. سال‌هاست
سعی کردم بین 
و سقراط وجودم صلح برقرار
کنم و این بار درست یا غلط، زور نیمه‌ی سیبی بیشتر بود، حالا من مانده‌ام و جواب دادن به نیمه‌ی سقراطی که قانع بشو نیست که نیست!
[یه پیشنهاد دخترونه‌ی عالی و تست شده 
: اینجا]
آدم کمال گرا هست و به این راحتی ها قانع نمیشه!