همه‌ی حاشیه نِشین‌ها که به خوش اقبالی حواشی فوتبال نیستند که این همه مورد توجه و استقبال باشند، این همه مهم باشند، جذاب باشند، که یک عالمه طرفدار داشته باشند و به واسطه‌ی آنها دیده بشوند، که حتی در قبال کارهای ناشایست‌ـشان هم برایشان هورا بکشند و خلاصه در هر حالتی خیالشان جمع باشد و دلشان گرم. اغلب؛ حاشیه نِشین‌ها همان‌هایی هستند که اتفاقاً اصلاً مهم نیستند، دیده نمی‌شوند و حتی وجود ندارند. نه با چهره شناخته می‌شوند و نه با اسم. موضوعِ هیچ جمعی نیستند و سرشان در لاکِ انزوای خودشان است. فرقی نمی‌کند باشند یا نباشند، تو فکر کن یک جور ِ مرموزی، روح‌وار زندگی می‌کنند! اجتماع‌های خاص خودشان را هم دارند و گویی فقط هم قماش‌های خودشان توانایی دیدنشان را خواهند داشت. انگار برای بازنده شدن خلق شده‌اند یا شاید خودشان بازنده بودن را برای حفظ سِمت حاشیه‌نشینی انتخاب کرده‌اند. آنها یاد گرفته‌اند یا شاید هم انتخاب کرده‌اند  فقط قهرمان‌ها را تشویق کنند و هیچ وقت آرزوی برنده شدن را نداشته باشند.