چقدر خــــــوب :)

الهی شکر همیشه سلامت باشی عزیز دلم :)

عالی بود عالی منم یه روز سپرمو برمیدارم

جنگیدن قدرت می خواهد..
جنگ همیشه مزخرف است.. قربانی دارد.. خون.. درد...

پیرشدن ربطی به سن و سال نداره.بنظرم دیگه ربطی به قرص خوردنم نداره.این روزا اگه ادم بتونه تو زندگی دووم بیاره و زندگی کنه ینی جوونه.حتی اگه 90سالشم باشه.

قسمت دردناکش اون‌جاشه که هم خودش هم خودت و هم بقیه می‌دونن دیگه اون دوا درمونا موثر نیست... خدا همه رفتگان جمع رو ببخش و بیامرزه...

من صرفاً فوکوس کردم روی اون قسمت قرصی‌جات متن :D
الان باید امید می‌دادم؟ خب! اوهوم اوهوم، بله! با تشکر از دوست عزیزمون که این فرصت رو در اختیارم قرار دادن باید به عرض و طول (!) شما برسونم که شاعر می‌فرماد: در نومیدی بسی امید است، در باقالی‌پلو کمی شوید است! :))

با اینکه هیچوقت قرص مصرف نکردم ولی مطمین نیستم که جنگیده باشم تو این سالها...
ایشالا همیشه سلامت باشید..

دقیقا وقتایی که تو زندگیم نمیجنگیدم، وقتایی بوده که بیشتر از هرموقعی قرص میخوردم
از واژه ی جنگ زیاد خوشم نمیاد، شاید چون فکر میکنم در عین اینکه بارمعناییه مثبت هم داره، اما بار منفیش زیادتره، بیشتر به جاش از تلاش و کوشش استفاده میکنم. الان خیلی وقته که رو پاهای خودم ایستادم و برای خواسته هام و برای ساختن زندگیم تلاش میکنم و دیگه به هیچ قرصی هم نیاز ندارم

من حس میکنم قرص ها نوعی سپر هستند!

منم چن وقتی هس قرص نمیخورم ... البته قرص ضد حساسیت :)))
لازم هس به کش شلوارم قسم بخورم آیا ؟؟؟ خخخخخخخخ

منم با قسمت دومش موافقم :)

دوست قدیمی من سلام
فکر میکنم اگر یکی از پست های سال 93 خودتون رو ویرایش کنید (صرفا وارد بخش ویرایش بشید کافیه و نیازی به ویرایش کردن واقعی نیست) و پس از خاتمه دکمه ثبت نوشته و بازسازی وبلاگ رو بزنید کل آرشیو 93 شما برمیگرده . امیدوارم این راهکار عملی باشه و بتونه نوشته های قشنگ و باارزشتونو برگردونه

خدا رو شکر که سپر بلند کردی :)

کتاب بسیار قشنگی صد سال تنهایی خوندمش :)

اون حمله ایی که گفتی خدا بود :)))
هر کی حال کردی ... هر وقت دل نوشتن داشتی...

ببین... خیلی مسخره س. اصل ِ بی منطقیه، آخه چرا ارزش جنگیدن داشته باشه، هیچ قابل دفاع نیست این حرف. ولی... ولی ته تهش نمی دونم چرا خیلیا اعتراف می کنن که این حرف الکی مزخرف بی منطق، کاملا درسته! بعله دنیا ارزش جنگیدن داره. منم اعتراف می کنم

هرکسی یجور خودشو میکشه ، سن و سال هم نمیشناسه. تا وقتی که میجنگی و پویایی تو هر سن و شرایطی باشی زنده ای وگرنه از پا درمیای.خوشحالم که سرپا شدی

الحمد لله [لبخند]

بسیار هم عالی... :)

همه تو زندگیشون برا یه بار هم که شده سپرشون رو میندازن مهم اینِ که دوباره برش داری و بجنگی:))

ولی من انگار سپرم رو نمیخوام بلند کنم!!

بجنگ دختر :) تو یک تایی ^__^

سلام
پست آخرتو خوندم ! سبک نوشتنت رو دوست دارم
اگر با تبادل لینک موافقی منو با عنوان " دلنوشته های آقای سر به هوا " لینک کن و بعد خبرم کن تا منم لینکت کنم
راستی ! یادت نره عنوان لینک + آدرس وبت رو برام بفرستی
منتظرتم

:)))

احسنتم :)

چه خوب...
+ولی من باید تا اخر عمرم قرص بخورم

قرص نخورین،شبکه ی آندوپلاسمی صاف کبدتون گسترده میشه :|

آیا با خوندن این پست باید نگران بشم ؟

نه کلا تو ترک قرصم ... من و قرص خیلی وقته قهریم :)))
در مورد مسایل دیگه فرمول گذاشتم :))

واقعا ارزش جنگیدن رو داره ...
به نظر من کلا جنگیدن برای عقایدی که بهشون ایمان داری شریفترین کار ...

یه زمانی این عکس کاور فیسبوکم بود ... یادش بخیر

خیلی خوبه که این :)

سلام

روح همه رفتگان شاد
مولانا توی دیوان شمس یه شعر بسیار زیبا در مورد مریض شدن و قرص خوردن داره ، شعرشو پیدا نکردم! اگر یه روز پیداش کردم بهت نشونش میدم تا تو هم بخونیش - یه نگاه تازه و جالب و زیبا بهت میده ، برای من اینطور بود. یادمه اشو هم دیگاهی شبیه دیدگاه مولانا در مورد مریض شدن و قرص خوردن داشت.

خلاصه حرفاشون تقریبا این بود که مریض شدن معمولا یه علامت هست از طرف بدن ، علامت اینکه ما یه جای کارمون اشتباه ست و داریم اشتباه برخورد و عمل میکنیم. تا اونجائیکه یادمه اونا میگفتن ما باید به دنبال رفع علت اصلی باشیم و اونو رفع کنیم. نه اینکه با خوردن قرص و دوا روی صورت مسئله اصلی خط بکشیم و اونو کنار بزنیم. میگفتن انسان تا یه حدی میتونه این علامت هارو نادیده بگیره. توضیح من زیاد جالب نیست. ، اگر عمری بود و یه روز شعرشو پیدا کردم برات میفرستمش.



احتمالا برای مدتی مطالبتو به صورت خاموش بخوانم.



روزگارتون شاد

قرصم یک نوع سپر است
انسان که بدون سلاح (بدون سلاح) به جنگ نمی رود.

دست تنها جنگیدن سخته اما حداقلش اینه اگر شکستم بخوری میدونی که خطر کردی، جنگیدی اما نشده..

سپرت همیشه بالا : )

سلام
راستش به صورت خیلی مسخره ای دائم در حال نبرد با کائنات اطرافم هستم. یه نبرد مزحک و خسته کننده. یواش یواش دارم مومن میشم به اینکه برای جنگیدن زاده شده ایم. این ماجرا هنوز تموم نشده باید سپر و کلاهخود رو آماده کنم برای غول مرحله بعدی. نمی دونم این ورژن بازی مسخره دنیای من کی قراره تموم بشه.

هوم!
آخرین سکانس هفت

قالبت لایک داره.
مطلبت وابستم کرد.

منl معده ام پکیده ، به خاطرش قرص مرص تعطیل ....
جنبه هم که ندارم ، جو گرفتتم ، قرصای معدمم نمیخورم :D
باشد تا رستگار شوم ... :p

دلت قرص باشه، مهربون :)

من هم دارم سپرمو بر میدارم که برم جنگ.

خییییلیییییی خووووب !
چقدر اینجا خشگل شده یکتااااااااا!!!!!!
دقیقن مثل وبلاگ قبلیت!!!
اخه چطور :(

پیری پروسه ی غم انگیزیه!

فیلم رهایی از شائوشانگ رو حتما ببینید!! اگه تا الان ندید

فکر کنم منم سپرمو انداخته باشم :(

تا صفحه ی 16 خوندم صد سال تنهایی رو. یه جورایی هم کنجکاو بودم که ادامه ش یدم. اما این خطِ راستُ ثابت منو اذیت میکرد. نمیتونستم بخونم.

اون بالا کتاب جدید معرفی میکردی !!! اون کتاب به تاریخ پیوست دیگه !!! واسه دوران طفولیت من بود :)))

نگاه جالبی بود به جنگ.

شمشیر بی زحمت یادت نره :)

گاهی وقتا فقط دفاع کافی نیست باید اجازه بدی ازت بترسن.

هدر جان خیلی نازن

+نیمچه سپری دست گرفتیم وبازگشتیم

یاد یه شعر از شهریار افتادم
ربط نداره ب مطلب ولی من قراره بدم روکیک تولدم بنویسنش
«پیرم و گاهی دلم یاد جوانی میکند»

پس این اسمش پیری ‍ه!

هفته پیش سونو دیدم. آقا چقدرررر خوب بود. چقدررررر. چقدررررررر د:

من هر چقدر فکر کردم نتوانستم برداشت شما رو از جمله ی پدربزگتون داشته باشم!